بهترین برادر، بهترین هدیه
گاهی دیده می‌شود کسی که می‌خواهد به سفری برود، دوستان و اطرافیان به بدرقه او رفته و هر کسی به نحوی ابراز محبت و ارادت می‌کند. یکی، توشه راهی می‌آورد، آن دیگری پولی می‌دهد، آن یکی وسیله‌ای می‌آورد و آن دیگری از تفرجگاه‌های مسیر می‌گوید.
خلاصه هر کسی به شکلی مسافرش را تکریم و احترام می‌کند. اما در این بین، یهترین هدیه را کسی به داده که بیشترین استفاده و کاربرد را برای مسافر داشته باشد. با ارزش‌ترین هدیه، گوشزد کردن عیب و نقص ماشینی است که می خواهند با آن به مسافرت بروند. چرا که اگر با وسیله معیوب به سفر روند، اگر خدا به آنها رحم کند و جان سالم به در برند، تمام لذت‌هایی که دنبالش بودند را از دست داده و تمام شیرینی‌های سفرشان همانند زهر تلخ می‌شود.
انسان مسافری است که باید مسیر خاک تا افلاک را به سلامت طی کند. این مسافر غریب، دوستان و بستگانی دارد که هر کدام به نوعی او را مورد توجه و محبت خویش قرار داده و تلاش می‌کنند محبوبیت خود راهم پیش او بیشتر کنند. در مسیر زندگی هرکسی به شکلی به انسان لطف می‌کند. طبیعی است که بهترین هدیه را بهترین برادر می‌دهد. اما به راستی در میان این جمع دوستان و برادران، کدام یک از همه عزیزتر و کدام هدیه از همه باارزش‌تر است ؟
پاسخ را از امام صادق علیه السلام بشنویم که فرمود: محبوبترین برادرانم نزد من آن کسی است که عیوب مرا به من اهداء نماید. (یعنی عیوب مرا به من بگوید) [۱]
وقتی انسان عیبی دارد که اگر برطرف نکند خدایی ناکرده ممکن است همان عیب و ایراد او را تا سقوط به دره‌های تباهی و هلاکت بکشاند، وقتی خطری عظیم پیش روی کسی قرار دارد، بالاترین کمک و محبت، دستگیری و کمکی است که او را از هلاکت نجات دهد.
با این بیان معلوم می‌گردد، که این بهترین دوستان را می‌بایست بیش از پیش دوست داشته و احترام گذاشت. چرا که هم بهترین هدیه را می‌دهند و هم، سخت‌ترین کار را انجام می‌دهند. دیگرانی که هدیه می‌دهند و یا دهان به تعریف و تمجید انسان باز می‌کنند، با خیالی راحت و امید به محبوب شدن این کار را می‌کنند اما کسی که خیرخواهانه عیب و زشتی کسی را به انگیزه برطرف ساختن آن نقص بیان می‌کند، احتمال به وجود آمدن دلخوری و کدورت را هم می‌دهد اما با این حال به وظیفه‌اش عمل کرده و حاضر می‌شود خودش بسوزد اما دوستش را از هلاکت نجات دهد.
پی نوشت:
[۱] تحف العقول، ابومحمد حسن حرانی یا حلبی، صفحه ۳۶۶
